ಮರೆತೆನೆಂದರೂ ಮರೆಯಲಾಗದ ಮಹಾಪೋಷಕ
ಮಾಣಿಕ್ಯ; ಚೌಟರು ರಂಗೈಕ್ಯ :
“ಅನೇಕರಿಗೆ ಆಶ್ರಯವಿತ್ತ ಆಲದಮರವಿಂದು
ಉರುಳಿ
ಆತ್ಮೀಯರ ಅಂತರಂಗದಲಿ
ಅನಾಥ ಭಾವ..!
ಕೈಲಾದಷ್ಟು ಕೊಟ್ಟು, ಕೊಟ್ಟೆನೆಂಬ
ಅಹಮಿಕೆ ಬಿಟ್ಟು
ಮರೆಯಾಯ್ತು ಕಲಾಪೋಷಕ ಮಹಾಜೀವ..!!”
ಆಧುನಿಕ ಕನ್ನಡ ರಂಗಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ
ನಟರಿದ್ದಾರೆ, ನಿರ್ದೇಶಕರಿದ್ದಾರೆ, ನೇಪತ್ಯ ತಜ್ಞರಿದ್ದಾರೆ, ಸಂಘಟಕರಿದ್ದಾರೆ, ಪ್ರೇಕ್ಷಕರೂ ಬೇಕಾದಷ್ಟಿದ್ದಾರೆ.
ಆದರೆ.. ಪೋಷಕರ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಮಹಾಪೋಷಕರಂತೂ ಅಪರೂಪ. ಅಂತಹ ಅಪರೂಪದಲ್ಲಿ ಅಪರೂಪವಾದ ಮಹಾ
ಕಲಾಪೋಷಕರಾಗಿದ್ದವರು ಡಿ.ಕೆ.ಚೌಟರವರು. ಚಿತ್ರಕಲೆ, ರಂಗಕಲೆಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸಿ ಬೆಳೆಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ
ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆ ಹಾಗೂ ಸಂಪಾದನೆಯನ್ನು ದಾರಾಳವಾಗಿ ಧಾರೆಯೆರೆದು ಕೊಟ್ಟು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಲೋಕದ ಕೊಡುಗೈ
ದಾನಿಯೆಂದೇ ಹೆಸರುವಾಸಿಯಾಗಿದ್ದ ಡಿ.ಕೆ.ಚೌಟರವರು (82ವರ್ಷ) ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಲೋಕವನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ
(2019, ಜೂನ್ 19 ರಂದು) ಅಗಲಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೂ.. ತಮ್ಮ ಅಪರೂಪದ ಕಥೆ, ಕಾದಂಬರಿ ಹಾಗೂ ನಾಟಕಗಳ ಮೂಲಕ
ಕನ್ನಡ ಹಾಗೂ ತುಳು ನಾಡಿನ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಸದಾ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಾರೆ.
ಯಾರು ಯಾವಾಗಲೇ ಹೋಗಿ ರಂಗಕಾಯಕಕ್ಕೆ
ಸಹಾಯನೀಡಿ ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಇಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳಿದವರೇ ಅಲ್ಲಾ. ಚೌಟರವರು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದೇ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ
ಬಿ.ವಿ.ಕಾರಂತರ ಜೀವನಗಾಥೆಯ ಮಹತ್ವದ ಗ್ರಂಥ ‘ಇಲ್ಲಿರಲಾರೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲಾರೆ’ ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳುವುದೂ ಕಷ್ಟಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು.
ಸಿಜಿಕೆಯವರ ಬಯೋಗ್ರಾಫಿ ಹೊತ್ತಿಗೆಯಾದ “ಕತ್ತಾಳ ಬೆಳದಿಂಗಳೊಳಗೆ” ಹೊರಬರಲು ಚೌಟರ ಆರ್ಥಿಕ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ
ಬಹುದೊಡ್ಡದಾಗಿತ್ತು. ಯಾವುದಾದರೂ ರಂಗಕರ್ಮಿಗೆ ತೀವ್ರ ಅನಾರೋಗ್ಯವೆಂದು ಗೊತ್ತಾದರೆ ಅವರ ಆಸ್ಪತ್ರೆ
ಖರ್ಚಿನ ಬಹುಭಾಗ ಭರಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಚೌಟರದ್ದಾಗಿತ್ತು.
ಅನೇಕಾನೇಕ ರಂಗತಂಡಗಳ ರಂಗಕಾಯಕಕ್ಕೆ ಚೌಟರ ಸಹಕಾರ ಸದಾ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೇ ಯಾಕೆ
ಸಿಜಿಕೆಯವರ ಕಾಲಾನಂತರ ಅವರ ‘ರಂಗನಿರಂತರ’ ರಂಗಸಂಘಟನೆಗೆ ನೈತಿಕವಾಗಿ,
ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಬೆನ್ನುಲುಬಾಗಿ ಚೌಟರವರು ನಿಂತಿದ್ದರಿಂದಲೇ ‘ರಂಗನಿರಂತರ’ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ನಿರಂತರವಾಗಿ
ಅದ್ದೂರಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಟಕೋತ್ಸವವನ್ನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಕಲೆ ಹಾಗೂ ಕಲಾವಿದರ ಮೇಲೆ ಅಪಾರವಾಗಿ
ತಂದೆಯ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ತಾಯಿಯ ಮಮತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಚೌಟರವರ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿ ಬಹುಕಾಲದವರೆಗೆ ಹವ್ಯಾಸಿ
ರಂಗಭೂಮಿಯನ್ನು ಕಾಡದೇ ಇರದು.
ಕೇವಲ ಕಲಾಪೋಷಕರಾಗಿ ಮಾತ್ರ
ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಚೌಟರವರ ನೆನಪು ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಿರಸ್ತಾಯಿಯಾಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ
ಜನಸಮೂಹಕ್ಕೆ ನೆನಪಿನ ಶಕ್ತಿ ಕಡಿಮೆ. ಇಷ್ಟು ಕೊಟ್ಟು ಅಷ್ಟು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ದೊಡ್ಡಸ್ಥಿಕೆ
ಮೆರೆಯುವವರೇ ಹೆಚ್ಚಿರುವ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ, ಚೌಟರವರ ಬಹು
ದೊಡ್ಡಗುಣ ಏನೆಂದರೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ ಮರೆತುಬಿಡುವುದು. ಚೌಟರವರು ಎಂದೂ ಯಾರಿಗೆ ಯಾವಾಗ ಯಾಕೆ ದೇಣಿಗೆ
ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆಂಬುದನ್ನು ಯಾರ ಮುಂದೆಯೋ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಆತ್ಮರತಿಗೆ ಹೋದವರೇ ಅಲ್ಲಾ. ಒಬ್ಬರಿಗೆ ಸಹಾಯ
ಮಾಡಿದ್ದು ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಚೌಟರಂತವರು ಯಾರಿಗೆಷ್ಟೇ ಸಹಕಾರ
ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೂ ಅದು ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಅವರೆಂದೂ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಪ್ರಚಾರವನ್ನೂ
ಬಯಸಿದವರಲ್ಲ. ಸಹಾಯ ತೆಗೆದುಕೊಂಡವರೂ ಅದನ್ನು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದೂ ಕಡಿಮೆಯೇ.. ಹೀಗಾಗಿ
ಬರೀ ಕಲಾಪೋಷಕರಾಗಿದ್ದರೆ ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅನಾಮಧೇಯರಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ.. ಚೌಟರವರು
ಕಲೆ, ಸಾಹಿತ್ಯ ಹಾಗೂ ರಂಗಭೂಮಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಕೊಡುಗೆಯಿಂದಾಗಿ ಚಿರಕಾಲ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚರಿತ್ರೆಯ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ
ದಾಖಲಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಮುಂದಿನ ತಲೆಮಾರು ಚೌಟರನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ದಾರಿಯಾಯಿತು. ಚೌಟರ ಬದುಕು
ಹಾಗೂ ಸಾಧನೆ ಕುರಿತು ಒಂದಿಷ್ಟು ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಈ
ಲೇಖನದ ಮೂಲಕ ಬರೆಯಬೇಕಾಯಿತು.
ದರ್ಬೆ ಕೃಷ್ಣಾನಂದ ಚೌಟರು
ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ. ದರ್ಬೆ ಎನ್ನುವುದು ಮಂಜೇಶ್ವರದ
ಹತ್ತಿರದ ಒಂದು ಹಳ್ಳಿ.. ಈಗ ಆ ಭಾಗ ಕಾಸರಗೋಡಿಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದೆ. ಕೃಷ್ಣಾನಂದರವರದು ತುಳುನಾಡಿನ ಅರಸು
ಪರಂಪರೆಯ ಚೌಟ ಮನೆತನ. ದರ್ಬೆಯೆಂಬ ಗ್ರಾಮದ ಗುತ್ತಿನ ಚಾವಡಿಯಿಂದ ಜಗತ್ತಿನ ವಿಶಾಲ ಅಂಗಳದ ಅನುಭವಗಳನ್ನು
ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಅಕ್ಷರ ಮತ್ತು ಕಲಾ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿದ ಡಿ.ಕೆ.ಚೌಟರ ಬದುಕು ಬಲು ಸ್ವಾರಸ್ಯಪೂರ್ಣವಾಗಿರುವಂತಹುದು.
ಚೌಟರ ಓದುವ ಚಟ : ಚೌಟರಿಗಿದ್ದ ಅನೇಕ ಸೃಜನಶೀಲ
ಹವ್ಯಾಸಗಳಲ್ಲಿ ಓದುವುದು ಪ್ರಮುಖವಾದದ್ದು. ಕೋಶ ಓದಿ ದೇಶ ಸುತ್ತಿ ಗಳಿಸಿದ ತಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ
ಅಕ್ಷರವಾಗಿಸಿದರು. ದರ್ಬೆಯಲ್ಲಿ ಚೌಟರು ಓದಿದ್ದೇ ಎರಡನೇ ಕ್ಲಾಸ್‌ವರೆಗೆ. ಮಳೆ ಹಾಗೂ ನೆರೆಗಳ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಂದಾಗಿ
ಪಾಠಗಳೇ ನಡೆಯದಂತಾಗಿದ್ದ ಆ ನದೀ ತೀರದ ಶಾಲೆಯನ್ನು ತೊರೆದು ಮಂಜೇಶ್ವರದ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಎಸ್.ಎಸ್.ಎಲ್.ಸಿ
ವರೆಗೆ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಮುಂದುವರೆಸಿದರು. ಶಾಲಾದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಪಠ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಪಠ್ಯೇತರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿಯೇ
ಹೆಚ್ಚು ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣಾನಂದರು ಶಾಲೆಯ ಗ್ರಂಥಾಲಯದಿಂದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ತಂದು ಓದುವುದನ್ನೇ
ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ಚಟವಾಗಿಸಿಕೊಂಡರು. ಹೈಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೇ ಮಂಜೇಶ್ವರದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಾಹಿತ್ಯಕ
ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟುಬಿಡದೇ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇವರು ಇಂಟರ್‌ಮೀಡೀಯೇಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗಲೇ
ಮೊದಲ ಕವನ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿತು. ಅಜ್ಜಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ರಾಮಾಯಣ ಮಹಾಭಾರತ ದೇವಿಪುರಾಣಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಲೇ
ಬೆಳೆದ ಕೃಷ್ಣಾನಂದರಿಗೆ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲೇ ಕಥನ ಕುತೂಹಲ ಮೂಡಿ ಅವರು ದೊಡ್ಡವರಾಗುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಓದು ಬರಹಗಳಲ್ಲಿ
ಆಸಕ್ತಿ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ಓದು ಕೊಟ್ಟ ಅನುಭವದಿಂದ ಹೊಸ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಓದಿ, ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ,
ಚರ್ಚಿಸಿ, ಮಥಿಸಿ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಬಾಲಕ ಚೌಟರ ಬದುಕಿನ ಭಾಗವೇ ಆಗಿತ್ತು.
ತದನಂತರ ಕಾಲೇಜು ಶಿಕ್ಷಣ ಶುರುವಾಗಿದ್ದು
ಮಂಗಳೂರಿನ ಸರಕಾರಿ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ (57-59) ಡಿಗ್ರಿ ಓದುವಾಗಲೂ ಸಹ ನಾಟಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಓದಿಕೊಂಡು
ರಂಗಭೂಮಿಯತ್ತ ಆಕರ್ಷಿತರಾದರು. ಮಾಜಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದ ವೀರಪ್ಪ ಮೊಯಿಲಿಯವರೂ ಇದೇ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ
ಓದಿದ್ದು ಚೌಟರಿಗಿಂತ ಒಂದು ವರ್ಷ ಜೂನಿಯರ್ ಆಗಿದ್ದವರು. ಕಾಲೇಜಿನ ವಾಲ್ ಮ್ಯಾಗಜಿನ್‌ನಲ್ಲಿ ಚೌಟರೂ
ಹಾಗೂ ಮೋಯಿಲಿಯವರು ತಮ್ಮ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಬರೆದು ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಾ ಕಾವ್ಯಕೃಷಿಯನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದರು. ಮಂಗಳೂರಿನ
ಸರಕಾರಿ ಕಾಲೇಜ್ ಆಗ ಶೇಕ್ಸ್‌ಫೀಯರ್ ನಾಟಕಗಳಿಗೆ ತುಂಬಾ ಪ್ರಸಿದ್ದಿ ಪಡೆದಿತ್ತು. ಈಶ್ವರ್ ಭಟ್ ಎನ್ನುವ
ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಾಲರು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಗೆ ತುಂಬಾ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದರಿಂದಾಗಿ
ಯಕ್ಷಗಾನ ತಾಲಮದ್ದಲೆ ಹಾಗೂ ನಾಟಕಗಳೆಲ್ಲಾ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಕನಿಷ್ಟ ಎರಡು
ಕನ್ನಡ ನಾಟಕಗಳೂ ತಯಾರಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲವಾಗಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ
ಚೌಟರು ಕಾಲೇಜಿನ ಕನ್ನಡ ಸಂಘದ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯೂ ಆಗಿದ್ದರು.
ಡಿಗ್ರಿ ನಂತರ ಚೌಟರು ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ
ವಿದ್ಯಾಭಾಸಕ್ಕೆ ಮುಂಬಯಿಗೆ ಹೋದರು. ಸಾಹಿತಿ ಹಾಗೂ ಜನಪ್ರೀಯ ರಾಜಕಾರಣಿಯಾಗಿದ್ದ ಎಂ.ಪಿ.ಪ್ರಕಾಶರವರು
ಅಲ್ಲಿ ಚೌಟರ ಕ್ಲಾಸ್‌ಮೇಟ್ ಆಗಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೇ ಯಕ್ಷಗಾನ ಪ್ರದರ್ಶನವನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ಚೌಟರು
ಬಭ್ರುವಾಹನ ಕಾಳಗದಲ್ಲಿ ಅರ್ಜುನನ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದ್ದರು. ಎಂ.ಪಿ.ಪ್ರಕಾಶರವರೂ ಸಹ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಯಕ್ಷಗಾನದ
ವೇಷ ತೊಟ್ಟಿದ್ದೂ ಸಹ ಚೌಟರ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ. ಇದೆಲ್ಲದರಿಂದಾಗಿ ಚೌಟರಿಗೆ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದುವ ಹುಚ್ಚಿನ
ಜೊತೆಗೆ ಸಂಗೀತ ಹಾಗೂ ನಾಟಕದ ಹುಚ್ಚು ಸಹ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತು.
ಉದ್ಯೋಗಿಯಾಗಿ ಚೌಟರು: ಅದು 1965ರ ಕಾಲ. ಓದು ಮುಗಿಯುತ್ತಲೇ
ಸಂಪಾದನೆಗಾಗಿ ಮುಂಬಯಿಯಲ್ಲಿ ಜನರಲ್ ಇನ್ಸೂರೆನ್ಸ್ ಕಂಪನಿಗೆ ಸೇರಿದರು. ಆಗತಾನೆ ಮದುವೆ ಕೂಡಾ ಆಗಿತ್ತು.
ಆಪ್ರೀಕಾ ದರಿದ್ರ ದೇಶವೆಂದುಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲು ಬೇರೆಯವರು ಸಿದ್ದವಾಗಿಲ್ಲದೇ ಇರುವುದರಿಂದ ಕಂಪನಿ
ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ಚೌಟರು ಆಪ್ರಿಕಾದ ‘ಘಾನ’ಕ್ಕೆ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಆಗಿ ಹೋಗಿ
ಅಲ್ಲಿ ಸತತ ಏಳು ವರ್ಷ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರು. ಅವರ ಇಬ್ಬರೂ ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇ ಅಲ್ಲಿ. ‘ಘಾನ’ದಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೂ ಸಹ ‘ಘಾನ ಕನ್ನಡ ಸಂಘ’ವನ್ನು ಹುಟ್ಟು ಹಾಕುವಲ್ಲಿ
ಚೌಟರು ಮಹತ್ವದ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದರು. ಯುಗಾದಿಯಂತಹ ಭಾರತೀಯ ಹಬ್ಬಗಳ ಆಚರಣೆಗಳ ಜೊತೆಜೊತೆಗೆ ನಾಟಕಗಳಿಗೂ
ಸಹ ವೇದಿಕೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿರುವ
ಕನ್ನಡಿಗರು ತಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಕನ್ನಡ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ಓದುವ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು
ಆರಂಭಿಸಿದ್ದೇ ಚೌಟರವರು. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದು ಆಪ್ರಿಕಾಕ್ಕೆ ಹೋಗುವಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಸುಟಕೇಸ್ ತುಂಬ್ ಚೌಟರು
ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದು ಕನ್ನಡ-ತುಳು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ಆಡಿಯೋ ಕ್ಯಾಸೆಟ್‌ಗಳನ್ನು.
ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದ ಕೆಲಸದ ನಡುವೆಯೂ ಓದುವ ಕೇಳುವ ಹಾಗೂ ನೋಡುವ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು
ಬಿಡದೇ ಕಾಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬಂದರು ಹಾಗೂ ಅಲ್ಲಿರುವ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೂ ಆ ಹವ್ಯಾಸವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದರು.
ಉದ್ಯಮಿಯಾಗಿ ಚೌಟರು: ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಖಾಸಗಿ ಕಂಪನಿಯಾಗಿದ್ದ
ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಇಂಡಿಯಾ ಜನರಲ್ ಇನ್ಸೂರೆನ್ಸ್ ರಾಷ್ಟ್ರೀಕರಣಗೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ನೈಜೀರಿಯಾಕ್ಕೆ ಮ್ಯಾನೇಜಿಂಗ್
ಡೈರೆಕ್ಟರ್ ಆಗಿ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬಂತು. 1973ರಿಂದ ೮೦ರ ವರೆಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಚೌಟರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕಿಂತಲೂ
ಉದ್ಯಮಿಯಾಗಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ ಶುರುವಾಯಿತು. ಆಗ ಅವರು ಆರಂಭಿಸಿದ ಮೊದಲ ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿಯಾವುದೆಂದರೆ ಶೂಗಳಿಗೆ
ಥರ್ಮೋಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಸೋಲ್ ತಯಾರಿಸುವುದು. ತದನಂತರ ಹತ್ತು ಹಲವು ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ
ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಾರ ವಹಿವಾಟನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮಾಡಿದ ಚೌಟರವರು ದೇಶವಿದೇಶಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸುತ್ತಿದರು.
ಚೌಟರು ಹಣದ ಹಿಂದೆಯೇ ಬಿದ್ದಿದ್ದರೆ ದೊಡ್ಡ ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಯಾಗಿ ಐಶಾರಾಮಿ ಬದುಕು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡು ವಿದೇಶಗಳಲ್ಲೇ
ನೆಲೆ ಊರಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ...
ಮರಳಿ ಮಣ್ಣಿಗೆ: ಚೌಟರು ತಮ್ಮ ಟೊಂಗೆ ಟಿಸುಳುಗಳನ್ನು
ಬೇರೆ ದೇಶದ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಚಾಚಿದ್ದರೂ ಬೇರು ಮಾತ್ರ ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲೇ ಇತ್ತು. ಕಲೆ, ನೆಲೆ ಮತ್ತು ನುಡಿ
ಚೌಟರನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಮನದ ಮಾತು ಆಲಿಸಿ ದುಡಿದ ಅಷ್ಟೂ ಹಣವನ್ನೂ ಒಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹುಟ್ಟಿದ ಊರು ದರ್ಬೆಗೆ ಬಂದವರೇ
ಅಲ್ಲಿ ನೂರು ಎಕರೆಯಷ್ಟು ಕೃಷಿ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಖರೀದಿ ಮಾಡಿ ಕೃಷಿಕರಾದರು. ಮಾದರಿ ತೋಟವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದರು.
ಹಲವಾರು ಕೃಷಿ ಮೇಳಗಳನ್ನು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ತಮ್ಮ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಆಯೋಜಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಗುಣಮಟ್ಟದ ಕೃಷಿ
ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಬೆಳೆದವರಿಗೆ ಪ್ರಶಸ್ತಿಕೊಟ್ಟು, ಪ್ರಗತಿ ಪರ ರೈತರಿಗೆ ಬಹುಮಾನಗಳನ್ನಿತ್ತು ಸನ್ಮಾನಿಸಿ
ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷಿ ಕುರಿತ ಉಪನ್ಯಾಸ ಹಾಗೂ ಪ್ರಯೋಗಗಳ ಕುರಿತು ಚರ್ಚೆಗಳನ್ನೂ ಏರ್ಪಡಿಸಿ
ರೈತಾಪಿ ಜನರಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಕೃಷಿ ಮೇಳದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನಾಟಕ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳಿಗೂ
ಅವಕಾಶ ಕಲ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಕಲೆ ಮತ್ತು ಕೃಷಿಯ ಪೋಷಣೆಯನ್ನು ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ತಮ್ಮ ಕಾಯಕವನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡರು.
“ನನಗೆ
ಅಪ್ಪ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಚೌಟ ಎನ್ನುವ ಹೆಸರನ್ನು ಮಾತ್ರ. ಉಳಿದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಾನೇ ದುಡಿದು ಗಳಿಸಿದೆ. ನೀವೂ
ಗಳಿಸಿ.. ಆದರೆ ಉಳಿದವರ ಜೊತೆಗೆ ಹಂಚಿ ತಿನ್ನಿ”. ಎಂದು ಚೌಟರವರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.. ಹೇಳಿದಂತೆಯೇ
ಘನತೆಯಿಂದ ಬಾಳಿ ಬದುಕಿದರು.
ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿಗೆ ಚೌಟರು: ಪೂರ್ಣಚಂದ್ರ ತೇಜಸ್ವಿಯವರ
ಹಾಗೆಯೇ ಡಿ.ಕೆ.ಚೌಟರಿಗೂ ಹತ್ತು ಹಲವು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ಹವ್ಯಾಸಗಳಿದ್ದವು. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಿತ್ರಕಲೆ.
ಚಿತ್ರಕಲೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅವರ ಆಸಕ್ತಿ ಎಷ್ಟಿತ್ತೆಂದರೆ ತೊಂಬತ್ತರ ದಶಕದಿಂದಲೂ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ
ಯಾವುದೇ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪ್ರದರ್ಶನ ನಡೆದರೂ ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಆಸ್ವಾದಿಸಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ಪ್ರೊ. ನಂಜುಂಡಯ್ಯನವರು
ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಮೊದಲ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಆಗ ಪರಿಷತ್ತು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸಂಕಷ್ಟದಲ್ಲಿತ್ತು.
ಕಟ್ಟಡದ ಕೆಲಸ ಬೇರೆ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ನಂಜುಂಡಪ್ಪನವರು ತಮ್ಮ ಆರ್ಥಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡಾಗ
ಮರುದಿನವೇ ಹತ್ತು ಸಾವಿರ ಹಣವನ್ನು ಚೌಟರು ದೇಣಿಗೆಯಾಗಿ ನೀಡಿದರು. ಆಗಿನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಇದು ದೊಡ್ಡ ಮೊತ್ತ.
ನಂತರ ನಂಜುಂಡಯ್ಯನವರು ಸಂಕಷ್ಟಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ಚೌಟರನ್ನು ಪರಿಷತ್ತಿಗೆ ಉಪಾದ್ಯಕ್ಷರನ್ನಾಗಿ
ಮಾಡಿದರು. ಜೀವರಾಜ ಆಳ್ವರವರು ಆಗ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿದ್ದರು. ನಂತರ ಆಳ್ವರವರ ಆಗ್ರಹಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿದ ಚೌಟರವರು
ಪರಿಷತ್ತಿನ ಕಮಿಟಿಯ ಸದಸ್ಯರಾಗಿ ನಂತರ ಟ್ರಸ್ಟಿ ಸಹ ಆದರು. ಈಗಿರುವ ಆರ್ಟ ಗ್ಯಾಲರಿ ಕಟ್ಟಡ ಪೂರ್ಣಗೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ
ಕಾರಣ ಚೌಟರವರು ಕೊಟ್ಟ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಆರ್ಥಿಕ ಸಹಾಯ. ನಂಜುಂಡಯ್ಯನವರು ತೀರಿಕೊಂಡ ನಂತರ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿಗೆ
ಚೌಟರು ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯಾಗಿ ಆಯ್ಕೆಯಾದರು. ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತನ್ನು ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲೇ ಪ್ರಸಿದ್ಧಗೊಳಿಸಲು
ಶ್ರಮಿಸಿದರು.
ಚೌಟರು ಪರಿಷತ್ತಿನ ಚುಕ್ಕಾಣಿ
ಹಿಡಿದ ಮೇಲೆ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿಗೆ ಬೇರೆಯದೇ ಆದ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್ ಕೊಟ್ಟರು. ಅದನ್ನೊಂದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ
ಮಟ್ಟದ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಸಬೇಕೆನ್ನುವ ತಮ್ಮ ಕನಸನ್ನು ನನಸಾಗಿಸಿಕೊಂಡರು ಜೊತೆಗೆ ಪರಿಷತ್ತನ್ನು
ಸ್ವಾಯತ್ತ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನಾಗಿ ರೂಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಶ್ರಮವಹಿಸಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು. ಸರಕಾರದ ಅನುದಾನದಲ್ಲೇ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ
ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿಗೆ ಸ್ವಂತ ಆದಾಯದ ಮೂಲಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿದರು. ಕಲಾವಿದರಿಂದ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಂಡ ಕಲಾಕೃತಿಗಳನ್ನು
ಪೇರಿಸಿ ಇಡುವ ದಾಸ್ತಾನು ಕೊಠಡಿಯಂತಾಗಿದ್ದ ಪರಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ವರ್ಷದ ಎಲ್ಲ ದಿನವೂ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳನ್ನು
ಹಮ್ಮಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿ, ಕಲಾಕೃತಿಗಳ ಮಾರಾಟದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೂ ಚೌಟರು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ಮಾಡಿದರು.
ಪರಿಷತ್ತಿನ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಮಾರಾಟದ ಮಳಿಗೆಯೊಂದನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದರು. ಕಲಾವಿದರಿಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ಎಲ್ಲಾ ವಸ್ತುಗಳೂ
ಅಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದರು. ಈಗ ಈ ಮಾರಾಟ ಮಳಿಗೆಯ ವಾರ್ಷಿಕ ಆದಾಯವೇ ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ಲಕ್ಷಕ್ಕೂ
ಹೆಚ್ಚು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಕಾರಣ ಚೌಟರವರ ದೂರದೃಷ್ಟಿಯೇ ಆಗಿದೆ.
ಉಳ್ಳವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಚಿತ್ರಕಲೆಯ
ಉಸಾಬರಿ ಎನ್ನುವ ಮಾತು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕವಾಗಿರುವಾಗ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೂ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು ದೊರೆಯಲಿ
ಎನ್ನುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ‘ಚಿತ್ರಸಂತೆ’ಯನ್ನು ಚೌಟರು ಆರಂಭಿಸಿದರು.
ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಮುಂದಿರುವ ಎರಡು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗಳಿಂದ ಬಂದ ಚಿತ್ರ
ಕಲಾವಿದರುಗಳು ಚಿತ್ರಸಂತೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕಲಾಕೃತಿಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡಿ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ
ಶುರುವಾಗಿದ್ದೇ ಚೌಟರವರಿಂದ. ಈ ಚಿತ್ರಸಂತೆ ಅದೆಷ್ಟು ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತು ಎಂದರೆ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಡಿಸೆಂಬರ್
ತಿಂಗಳು ಬರುವುದನ್ನೇ ಕಲಾವಿದರು ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಚಿತ್ರ ಸಂತೆಯಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಕಲೆಯನ್ನು ನೋಡಲು
ಹಾಗೂ ಕೊಳ್ಳಲು ಕಲಾಸಕ್ತ ಜನರೂ ಉತ್ಸುಕರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನಡೆಯುವ ಚಿತ್ರಸಂತೆಯೆಂಬ
ಪರಿಷೆಯ ಸಂಭ್ರಮ ನೋಡುವುದೇ ಒಂದು ರೋಮಾಂಚನ. ಇಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನ ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲೇ ಮೊದಲನೆಯದು. ಇದರ ಯಶಸ್ಸಿನ
ಶ್ರೇಯಸ್ಸು ದಕ್ಕಬೇಕಾದದ್ದು ಚೌಟರಿಗೆ. ಈ ಚಿತ್ರಸಂತೆಯ ಸಾಫಲ್ಯ ಸರಕಾರದ ಗಮನವನ್ನೂ ಸೆಳೆದು ಈಗ ಪ್ರತಿವರ್ಷ
ಮೈಸೂರಿನ ದಸರಾ ಉತ್ಸವದಲ್ಲೂ ಸಹ ಚಿತ್ರಸಂತೆಯನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಹಲವಾರು ಕಲಾವಿದರ ಬದುಕಿಗೂ
ಸಹ ಚಿತ್ರಸಂತೆ ದಾರಿಯಾಗಿದೆ.
ಚೌಟರಂತಹ ರಂಗಾಸಕ್ತರು ಪರಿಷತ್ತಿನ
ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗಳಾಗಿದ್ದರಿಂದಲೇ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಆವರಣ ನಾಟಕ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತು.
ಬಸವಲಿಂಗಯ್ಯನವರ ನಿರ್ದೇಶನದ ಕುಸುಮಬಾಲೆಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಅನೇಕಾನೇಕ ನಾಟಕಗಳು ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ
ಪ್ರಯೋಗಗೊಂಡಿವೆ. ಇತರ ಪ್ರದರ್ಶನ ಕಲಾಪ್ರಕಾರಗಳಿಗೂ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಬಯಲು ರಂಗಮಂದಿರ ವೇದಿಕೆಯಾಗಿದೆ.
ಸಾಹಿತಿಯಾಗಿ ಚೌಟರು : ಚೌಟರು ಜಗವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸುತ್ತಿ
ಬಂದು ಪ್ರಗತಿಪರ ರೈತರಾಗಿ ಕೃಷಿ ಮಾಡಿದ್ದು ಹುಟ್ಟೂರಿನಲ್ಲಿ, ಅಕ್ಷರ ಕೃಷಿ ಮಾಡಿದ್ದೂ ಸಹ ತಾಯಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ.
ಕನ್ನಡ ಹಾಗೂ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಗಳು ನಿರರ್ಗಳವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದರೂ ಸಹ ಚೌಟರು ಬಹುತೇಕ ಬರೆದದ್ದು ಮಾತೃಭಾಷೆ
ತುಳುವಿನಲ್ಲಿ. ಚೌಟರು ತುಳುವಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲ ಕಥಾಸಂಕಲನ “ಕರಿಯವಜ್ಜೆರೆನ ಕತೆಕುಲು” ಅಂದರೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ‘ಕರಿಯಜ್ಜನ ಕತೆಗಳು’. ಅದೂ ಸಹ ‘ಆನಂದಕೃಷ್ಣ’ ಎನ್ನುವ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿತ್ತು.
ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಬೇರೆ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದೀರಿ? ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಚೌಟರು “ನಾನು 1995ರಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವ ಬಂಟರ
ಸಂಘದ ಅಧ್ಯಕ್ಷನಾಗಿದ್ದೆ, ಅಧ್ಯಕ್ಷರು ಬರೆದ ಕಥಾ ಪುಸ್ತಕವೆಂದು ಸಂಘದ ಸದಸ್ಯರೆಲ್ಲಾ ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯದಿಂದ
ನನ್ನ ಪುಸ್ತಕ ಕೊಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ. ಒತ್ತಾಯವೋ ಪ್ರಭಾವವೋ ಒಂದು ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃತಿಯ
ಮೇಲೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡುವುದು ನನಗೆಂದೂ ಒಪ್ಪಿತವಲ್ಲ. ಸಾಹಿತ್ಯ ಎನ್ನುವುದು ತನ್ನ ಸತ್ವದಿಂದಾಗಿ ತನ್ನಿಂದ
ತಾನೇ ಓದುಗರನ್ನು ಮುಟ್ಟಬೇಕು” ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಚೌಟರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಕುರಿತ
ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಕಳಕಳಿಯೂ ಅಡಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಕೃಷ್ಣಾನಂದರವರು ಆನಂದ ಕೃಷ್ಣರಾಗಿ ಅಜ್ಞಾತವಾಗಿದ್ದುಕೊಂಡೇ
ಮಾತೃಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃಷಿಯನ್ನು ಶುರುಮಾಡಿದರು. ಚೌಟರ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಕಟಿತ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃತಿಯನ್ನು
ತೆರೆದು ನೋಡಿದರೆ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಡಿ.ಕೆ.ಚೌಟ ಎನ್ನುವ ಹೆಸರಿನ ಉಲ್ಲೇಖ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೇ
ಯಾಕೆ ವಿಳಾಸವನ್ನೂ ಕೂಡಾ ಮುದ್ರಿಸಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಕೃತಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಬೇಕೆ ಹೊರತು ಕೃತಿಕಾರನಲ್ಲ,
ಬರಹಗಾರನ ವ್ಯವಹಾರ, ಹುದ್ದೆ, ಪ್ರಭಾವಗಳು ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಓದುಗರ ಮೇಲೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಭಾವವನ್ನೂ ಬೀರಬಾರದು
ಎನ್ನುವುದೇ ಅವರ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಅದನ್ನು ಪರಿಪಾಲಿಸಿಕೊಂಡೇ ಬಂದರು. ಮುಂದೆ ಅವರ
ಮೊದಲ ತುಳು ಕಥಾಸಂಕಲನ ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ ಸಹ ಭಾಷಾಂತರಗೊಂಡು ಪ್ರಕಟವಾಗಿ ಓದುಗರ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಿತು. ಈ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿರುವ
ನಾಟಕೀಯ ಅಂಶಗಳಿಂದಾಗಿ “ಕರಿಯಜ್ಜನ ಕಥೆಗಳು” ಕೃತಿ ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ ಕವತ್ತಾರರ
ನಿರ್ದೇಶನದಲ್ಲಿ ರಂಗರೂಪ ಪಡೆದು ತುಳು ಹಾಗೂ ಕನ್ನಡ ಎರಡೂ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ನಾಟಕವಾಗಿ ಪ್ರದರ್ಶನಗೊಂಡಿತು.
ಈ ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಮಾಡಲಾದ ಹಲವು ಕಥೆಗಳ ಕೊಲಾಜ್ ಸ್ವರೂಪದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯೂ ಸಹ ತುಳು ರಂಗಭೂಮಿಯ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲೇ
ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿದೆ. ಚೌಟರವರ ಮೊದಲ ಕಥಾ ಸಂಕಲನಕ್ಕೆ ತುಳು ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿಯ ಬಹುಮಾನವೂ ದೊರೆಯಿತು.
ಕಥಾ ಸಂಕಲನದ ನಂತರ “ಮಿತ್ತಬೈಲ್ ಯಮುನಕ್ಕೆ-ಒಂದು
ಗುತ್ತುದ ಕತೆ” ಎನ್ನುವ ತುಳು ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಚೌಟರು ಬರೆದರು. ತುಳು ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ
ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಒಂದು ಮೈಲುಗಲ್ಲು ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಯಿತು. ತುಳು ಭಾಷೆಯ ಸಮೃದ್ದತೆಯನ್ನು ಹೀರಿಕೊಂಡು
ರೂಪಗೊಂಡ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಪ್ರೊ.ಕೆ.ಈ.ರಾಧಾಕೃಷ್ಣರವರು ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದು ‘ದೇಶಕಾಲ’ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ದಾರಾವಾಹಿ
ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿತ್ತು. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ಮೂಲಕ
ಚೌಟರವರು ತುಳು ಜಗತ್ತಿನ ಆಗುಹೋಗುಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ ವಿಸ್ತರಿಸಿದರು. ಇದೇ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಮುಹಮುದ್ ಕುಳಾಯಿಯವರೂ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರೊ.ಬಿ.ಸುರೇಂದ್ರರಾವ್
ಹಾಗೂ ಪ್ರೊ.ಕೆ.ಚಿನ್ನಪ್ಪಗೌಡರವರು ಜಂಟಿಯಾಗಿ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಗೂ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದು ಪುಸ್ತಕ ರೂಪದಲ್ಲಿ
ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿದೆ. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬಸವರಾಜ ಸೂಳೇರಿಪಾಳ್ಯರವರು ರಂಗರೂಪಗೊಳಿಸಿದ್ದು “ರಂಗನಿರಂತರ” ತಂಡಕ್ಕೆ ಪ್ರಮೋದ್ ಶಿಗ್ಗಾಂವ್‌ರವರು
ನಿರ್ದೇಶಿಸಿ ಹಲವಾರು ಯಶಸ್ವಿ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳನ್ನೂ ಕಂಡಿದೆ. ಆ ನಂತರ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡ ಚೌಟರ ಇನ್ನೊಂದು ಕಥಾ
ಸಂಕಲನ “ಪತ್ತ್
ಪಜ್ಜೆಲು”
ಸಹ ತುಳು ಕಥಾ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ತರವಾದ ಕೃತಿಯಾಗಿದೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಚೌಟರು ಬರೆದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿ
ಎಂದರೆ ಅದು “ಅರ್ಧ ಸತ್ಯ ಬಾಕಿ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ”. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ
ಕವತ್ತಾರರು “ಗಾರ್ಗಿ” ಹೆಸರಲ್ಲಿ ರಂಗರೂಪಗೊಳಿಸಿ
ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ನಾಟಕಕಾರರಾಗಿ ಚೌಟರವರು : ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಸವೇಶ್ವರ ನಗರದಲ್ಲಿ
ಮನೆಯೊಂದನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿ ವಾಸಿಸತೊಡಗಿದ ಚೌಟರು ಕೃಷಿಯ ಜೊತೆಗೆ ತಮಗಿಷ್ಟವಾದ ಓದು ಮತ್ತು ಬರಹಗಳನ್ನು
ಮುಂದುವರೆಸಿದರು. ಕೆಲವಾರು ಕಥೆ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಬರೆದರು. ವಿಶೇಷವೆಂದರೆ ತಾವು ಬರೆದ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ
ತಮ್ಮ ಕೃಷ್ಣಾನಂದ ಎನ್ನುವ ಹೆಸರನ್ನು ಎಲ್ಲೂ ನಮೂದಿಸದೇ “ಆನಂದ ಕೃಷ್ಣ” ಎನ್ನುವ ಕಾವ್ಯನಾಮವನ್ನು
ಕೊಟ್ಟು ಅಕ್ಷರ ಕೃಷಿ ಮಾಡತೊಡಗಿದರು. ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲೂ ಸಹ ಅನಾಮಧೇಯರಾಗಿಯೇ ಕಾಯಕ ಮಾಡುವ ಹಂಬಲ. ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೆಲ್ಲಾ
ಚೌಟರನ್ನು ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದುದು ರವೀಂದ್ರ ಕಲಾಕ್ಷೇತ್ರ. ಉತ್ತಮ ನಾಟಕಗಳ ಖಾಯಂ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಾದರು.
ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ಬಂದು ನಾಟಕ ನೋಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಬಿಳಿ ಗಡ್ಡದಾರಿ ಚೌಟರು ರಂಗಕರ್ಮಿ ಸಿಜಿಕೆಯವರ ಕಣ್ಣಿಗೆ
ಬಿದ್ದರು. ರಂಗಾಸಕ್ತಿಯಿಂದಾಗಿ ಸಿಜಿಕೆ ಹಾಗೂ ಚೌಟರು ಬರುಬರುತ್ತಾ ತುಂಬಾ ಆತ್ಮೀಯರಾದರು. ಈ ಇಬ್ಬರ
ಕಾಂಬೀನೇಶನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಮುಂದೆ ನಡೆದ ಅನೇಕ ರಂಗಪವಾಡಗಳಿಗೆ ರಂಗಭೂಮಿ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಯಿತು. ಚೌಟರಿಂದ ಕೆಲವಾರು
ರಂಗಕೃತಿಗಳು ಮೂಡಿಬರಲೂ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಯಿತು.
“ಪಿಲಿಪತ್ತಿ ಗಡಸ್” : ಮೊದಲು ಕಥಾಸಂಕಲನವನ್ನು ಬರೆದು
ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದ ಚೌಟರು ಎರಡನೆಯದಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದೇ ನಾಟಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು. ಚೌಟರ ಕುಟುಂಬದ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳನ್ನೇ
ಆಧರಿಸಿ ಬರೆದ ಮೊದಲ ರಂಗಕೃತಿ “ಪಿಲಿಪತ್ತಿ ಗಡಸ್”. ತುಳು ನಾಟಕ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲೇ
ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಅಲೆಯನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿತು. ಈ ನಾಟಕವು ಮೊದಲು ಸುರೇಶ್ ಆನಗಳ್ಳಿಯವರ ನಿರ್ದೇಶನದಲ್ಲಿ
(1996ರಲ್ಲಿ) ಪ್ರಯೋಗಗೊಂಡು ಮೂರ‍್ನಾಲ್ಕು ಪ್ರದರ್ಶನ ಕಂಡಿತು. ಮುದ್ರಾಡಿಯ ‘ನಮ ತುಳುವೆರ್ ಕಲಾ ಸಂಘಟನೆ’ಗೆ ಬಾಸುಮ ಕೊಡಗುರವರು ಇದೇ
ತುಳು ನಾಟಕವನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದರಾದರೂ ಅದು ಒಂದೇ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತವಾಯಿತು. ತದನಂತರ ಜೀವನರಾಂ
ಸುಳ್ಯರವರು ಇದೇ ನಾಟಕವನ್ನು ಇದೇ ತಂಡಕ್ಕೆ ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದು ಇಲ್ಲಿವರೆಗೂ ರಾಜ್ಯವೂ ಸೇರಿದಂತೆ ದೇಶಾದ್ಯಂತ
ನಾನೂರಾ ಎಂಬತ್ತಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಈಗಲೂ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳು ಆಗುತ್ತಿವೆ. ಕೇವಲ ಕಂಪನಿ
ನಾಟಕದ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಸ್ಯಪ್ರಧಾನ ನಾಟಕಗಳೇ ತುಳು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ವೈಚಾರಿಕ
ಹಿನ್ನಲೆಯ ಆಧುನಿಕ ರಂಗಭೂಮಿಯ ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡ “ಪಿಲಿಪತ್ತಿ ಗಡಸ್” ನಾಟಕವು ತುಳು ಭಾಷಾ ಪ್ರಾಭಲ್ಯದ
ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮನೆಮಾತಾಯಿತು. ಈ ನಾಟಕ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೂ ಸಹ ತುಳು ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ದೊರೆತಿದೆ.
ಈ “ಪಿಲಿಪತ್ತಿ
ಗಡಸ್”
ನಾಟಕದಿಂದಾಗಿ ಚೌಟರು ಒಬ್ಬ ನಾಟಕಕಾರರಾಗಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡು ಪ್ರಸಿದ್ಧರಾಗಿದ್ದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲಾ ಮುದ್ರಾಡಿಯ
‘ನಮ
ತುಳುವೆರ್’ ತಂಡವೂ ಖ್ಯಾತಿಯನ್ನು ಪಡೆದು ನಾಟಕ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳನ್ನೇ ನಿರಂತರವಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿತು.
ತ್ರಿಶೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ರಂಗೋತ್ಸವದಲ್ಲಿ ಈ ನಾಟಕ ಮೊದಲ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನೂ ಪಡೆದಿತ್ತು. ಚೌಟರ “ಕರಿಯವಜ್ಜೆರೆನ ಕತೆಕುಲು” ಕಥಾ ಸಂಕಲನವನ್ನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ
ಅನುವಾದ ಮಾಡಿದ ಬಾಲಕೃಷ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಪೊಳಲಿಯವರೇ “ಪಿಲಿಪತ್ತಿ ಗಡಸ್” ನಾಟಕವನ್ನೂ ಸಹ “ಹುಲಿ ಹಿಡಿದ ಕಡಸು” ಎಂಬ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ
ಭಾಷಾಂತರಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ನಾಟಕದ ಕನ್ನಡ ಆವೃತ್ತಿಗೆ ಸಿಜಿಕೆಯವರೇ ಮುನ್ನುಡಿಯನ್ನೂ ಸಹ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ.
ಈ ನಾಟಕವನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ “ಹುಲಿ ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿ” ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ
ಕವತ್ತಾರರವರು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದಾರೆ.
“ಧರ್ಮೆತ್ತಿ ಮಾಯೆ”: “ಪಿಲಿಪತ್ತಿ ಗಡಸ್” ನಾಟಕದ ಯಶಸ್ಸಿನಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತರಾದ
ಚೌಟರವರು ಬರೆದ ಎರಡನೇ ನಾಟಕ “ಧರ್ಮೆತ್ತಿ ಮಾಯೆ”. ಈ ತುಳು ನಾಟಕವನ್ನು ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ
ಕವತ್ತಾರರು ತಮ್ಮ “ರಂಗಾವತಾರ” ನಾಟಕ ತಂಡಕ್ಕೆ ತುಳು ಭಾಷೆಯಲ್ಲೇ
ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದು ಬಹುರೂಪಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಟಕೋತ್ಸವದಲ್ಲೂ ಪ್ರದರ್ಶನಗೊಂಡಿತ್ತು. ಇದು ತುಳು ಭಾಷೆಯ
ಮಹತ್ವದ ನಾಟಕವೆಂದೆನಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಇದೇ ನಾಟಕವನ್ನು ಕುರಾಡಿಯ ಸೀತಾರಾಮ್ ಶೆಟ್ಟಿಯವರು ಮುದ್ರಾಡಿಯ
‘ನಮ
ತುಳುವೆರ್’ ತಂಡಕ್ಕೂ ಸಹ ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದರು.
ಉರಿಉಷ್ಣದ ಮಾಯೆ : ಚೌಟರ ಮೂರನೆಯ ನಾಟಕ ‘ಉರಿಉಷ್ಣದ ಮಾಯೆ’. ಚೌಟರ ಇನ್ನೊಂದು ಕಥಾ ಸಂಕಲನ
‘ಪತ್ತ್‌ಪಜ್ಜೆಲು” ಕಥಾ ಸಂಕಲನದೊಳಗಿರುವ ‘ಸುನೀತಾ ಮದ್ಮೆ ಆಯಲ್’ (ಸುನೀತ ಮದುವೆ ಆದಳು) ಕಥೆಯನ್ನು
ಆಧರಿಸಿ ಬರೆದ ನಾಟಕವಿದು. ಜಾಗತೀಕರಣದಿಂದಾಗಿ ಆದ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಹೇಳುವ ನಾಟಕ ಇದು. ತುಳು ಭಾಷೆಯ
ಈ ನಾಟಕವನ್ನು ಕನ್ನಡ ಹಾಗೂ ತುಳು ಎರಡೂ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ ಕವತ್ತಾರರೇ ತಮ್ಮ ‘ರಂಗಾವತಾರ’ ತಂಡಕ್ಕೆ ನಿರ್ದೇಶಿಸಿ ಗಮನಸೆಳೆದರು.
ಧರ್ಮೆತ್ತಿ ಮಾಯೆ ಹಾಗೂ ಉರಿಉಷ್ಣದ ಮಾಯೆ ಈ ಎರಡೂ ನಾಟಕಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ‘ರಡ್ಡ್ ಮಾಯೋದ ನಾಟಕೊಲು” ಎನ್ನುವ ಸಂಕಲನವೂ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿದೆ.
ಮೂರು ಹೆಜ್ಜೆ ಮೂರು ಲೋಕ
: ಚೌಟರವರ
ಮತ್ತೊಂದು ಮಹತ್ವದ ತುಳು ನಾಟಕ ‘ಮೂರು ಹೆಜ್ಜೆ ಮೂರು ಲೋಕ’. ಈ ನಾಟಕವನ್ನು ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ
ಕವತ್ತಾರರವರು ತುಳು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ರಂಗಾವತಾರ ತಂಡಕ್ಕೆ ನಿರ್ದೇಶಿಸಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿದ್ದರು. ಇದೇ
ನಾಟಕವನ್ನು ನಾ.ದಾಮೋದರ ಶೆಟ್ಟಿಯವರು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದು ಮುದ್ರಾಡಿಯ ‘ನಮ ತುಳುವೆರ್’ ತಂಡಕ್ಕೆ ಶ್ರೀಪಾದ ಭಟ್ ರವರು
ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದು ಈಗಾಗಲೇ ಮುನ್ನೂರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರದರ್ಶನಗಳನ್ನೂ ಕಂಡಿದೆ.
ಹೀಗೆ.. ಚೌಟರವರು ಬರೆದ ರಂಗಕೃತಿಗಳಷ್ಟೇ
ಅಲ್ಲಾ, ಅವರ ಬಹುತೇಕ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃತಿಗಳೂ ಸಹ ನಾಟಕವಾಗಿ
ರಂಗಕ್ಕೇರಿದ್ದು ಚೌಟರವರಿಗೆ ರಂಗಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿರುವ ಆಸಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಆಕರ್ಷಣೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.
ಆಧುನಿಕ ಕನ್ನಡ ರಂಗಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ವೈಚಾರಿಕ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ನಾಟಕಗಳಿಗೇನೂ ಕೊರತೆ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ತುಳು ಸಾಹಿತ್ಯ
ಹಾಗೂ ರಂಗಭೂಮಿಗೆ ಇದೆಲ್ಲಾ ಹೊಸತು. ಹೀಗೆ ಹೊಸ ಆಲೋಚನೆಯ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಚೌಟರವರು ತಮ್ಮೆಲ್ಲಾ ಕೃತಿಗಳ
ಮೂಲಕ ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟು ತುಳು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಲೋಕವನ್ನು ಶ್ರೀಮಂತಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ
ಒಂದಿಷ್ಟು ಹಂಚಿದ್ದಾರೆ. ಚೌಟರವರು ತಮ್ಮೆಲ್ಲಾ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹಾಗೂ ವರ್ಗ ಸಂಘರ್ಷಗಳ ಜೊತೆಗೆ
ಮಾನವೀಯತೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕವಾಗಿಯೇ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಕಾವ್ಯಾತ್ಮಕ
ಭಾಷೆ ಹಾಗೂ ನೇರ ನುಡಿಯ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಚೌಟರ ಎಲ್ಲಾ ಬರವಣಿಗೆಗಳ ಅಂತಃಸತ್ವವಾಗಿದೆ. ತುಳು
ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಕೃತಿಗಳ ಮೂಲಕ ಎಳೆಎಳೆಯಾಗಿ ಬಿಡಿಸಿ ಇಟ್ಟಿರುವ ಚೌಟರು ತಾವು ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ
ತುಳುನಾಡಿನ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಅಕ್ಷರ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಿದ ಪರಿ ಓದುಗರಿಗೆ ವಿಸ್ಮಯವನ್ನುಂಟುಮಾಡುವಂತಿವೆ.
ರಂಗಮಂದಿರಗಳ ನಿರ್ಮಿತಿ: ರಂಗಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಚೌಟರಿಗೆ
ಅದಮ್ಯವಾದ ಮೋಹ. ರಂಗಕರ್ಮಿ ಕಲಾವಿದರ ಸಂಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸದಾ ಚಾಚಿದ ಚೌಟರ ಸಹಾಯಹಸ್ತ ಕೆಲವಾರು ರಂಗಮಂದಿರಗಳ
ಸ್ಥಾಪನೆಗೂ ವಿಸ್ತಾರಗೊಂಡಿದ್ದು ವಿಸ್ಮಯಕಾರಿ. ಕಾಂತಾವರದಲ್ಲಿ
ದೊಡ್ಡದಾದ ‘ಬಯಲು ರಂಗಮಂದಿರ’ ದ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಇಪ್ಪತ್ತು
ಲಕ್ಷದಷ್ಟು ಸಂಪೂರ್ಣ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಭರಿಸಿದ್ದು ಚೌಟರವರೇ. ಈಗ ಆ ಬಯಲು ರಂಗಮಂದಿರಕ್ಕೆ “ಚೌಟರ ಚೌಕಿ” ಎಂದೇ ಹೆಸರಿಡಲಾಗಿದೆ ಹಾಗೂ
ಅಲ್ಲಿ ಈಗ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಉಡುಪಿ ಹತ್ತಿರದ ಮುದ್ರಾಡಿಯಲ್ಲಿ
ಸಹ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಂಡ ಬಯಲು ರಂಗಮಂದಿರಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಆರ್ಥಿಕ ಸಹಕಾರ ಕೊಟ್ಟ ಚೌಟರ ಹೆಸರನ್ನೇ ಇಡಲಾಗುತ್ತಿದ್ದು
“ಚೌಟರ
ಬಯಲು”
ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮುದ್ರಾಡಿಯ ಈ ಬಯಲು ರಂಗಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಟಕೋತ್ಸವಗಳೂ ಸಹ ಆಯೋಜಿಸಲಾಗುತ್ತಿದ್ದು
ನಾಡಿನ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ಮಂಜೇಶ್ವರದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರಕವಿ ಗೋವಿಂದ ಪೈಗಳ ಸ್ಮಾರಕವು ಶಿಥಿಲಗೊಂಡಿತ್ತು.
ಈಗ ಅಲ್ಲಿ ಅದೇ ಸ್ಮಾರಕವು ಹೊಸದಾಗಿ ಹಾಗೂ ಭವ್ಯವಾಗಿ ನಿರ್ಮಿತಿಗೊಂಡಿದ್ದರೆ, ಸರಕಾರದ ಸಹಕಾರದಿಂದ
ಬಲು ದೊಡ್ಡದಾದ ರಂಗಮಂದಿರವೊಂದು ಅಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಂಡಿದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಚೌಟರ ಶ್ರಮ ಮತ್ತು ಸಹಾಯ.
ಅಲ್ಲಿ “ಚೌಟರ
ಚಾವಡಿ”
ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ರಂಗಮಂದಿರವೂ ಇದೆ. ಈ ಸ್ಮಾರಕದ ಒಳಗೆ ಹೋದವರಿಗೆ ಕರಾವಳಿಯ ಜಾನಪದ ಕಲೆ ಯಕ್ಷಗಾನದ ಆಳೆತ್ತರದ
ಪಾತ್ರದಾರಿಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ಚೆಂದ. ರಂಗಕರ್ಮಿ ಜೀವನರಾಂ ಸುಳ್ಯರವರನ್ನು ಕರೆದು ಈ ಎಲ್ಲಾ ಯಕ್ಷಪುತ್ತಳಿಗಳನ್ನು
ರೂಪಿಸಲು ಹೇಳಿ ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಆರ್ಥಿಕ ಸಹಾಯವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದೂ ಸಹ ಚೌಟರವರೇ. ರಂಗಭೂಮಿಗೆ ಹೀಗೆ ಕೆಲವಾರು
ಸ್ಥಾವರಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಹಾಗೂ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಕಾರಣೀಕರ್ತರಾದ ಡಿ.ಕೆ.ಚೌಟರವರು
ನಿರಂತರವಾಗಿ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ವೇದಿಕೆಗಳು ನಿರ್ಮಾಣಗೊಳ್ಳುವಂತೆ
ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಲೋಕ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.
ಚೌಟರ ಟ್ರಸ್ಟ್ : ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಎರಡು ವರ್ಷ
ಕಲಿತ ಶಾಲೆಯನ್ನು ಯಾರು ತಾನೇ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ? ಚೌಟರು ತಾವು ಕಲಿತ ಊರಿನ
ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಗೆ ಆಗಿನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಎಪ್ಪತ್ತು ಸಾವಿರ ದೇಣಿಗೆ ನೀಡಿ ಬೆಂಚು, ಡೆಸ್ಕ್ ಇತ್ಯಾದಿ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ
ಪರಿಕರಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಸಿದ್ದರು. ತಾವು ಕಲಿಯುವಾಗ ಇದ್ದ ಅನಾನುಕೂಲತೆಗಳು ಈಗಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಗಬಾರದು
ಎನ್ನುವುದೇ ಅವರ ಸಹಾಯದ ಹಿಂದಿರುವ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲಾ.. ‘ಚೌಟರ ಟ್ರಸ್ಟ್’ ಒಂದನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದ ಚೌಟರವರು
ಟ್ರಸ್ಟ್ ಮೂಲಕ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಚಿತ್ರಕಲೆಯಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಇರುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ವಾರ್ಷಿಕ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು
ಸಾವಿರ ಶಿಷ್ಯವೇತನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸಂಗೀತ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ಐದು ವರ್ಷಗಳ
ಕಾಲ ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ ಹನ್ನೆರಡು ಸಾವಿರ ಶಿಷ್ಯವೇತನ ಸಂದಾಯವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಈ ಚೌಟರ ಟ್ರಸ್ಟ್ ಹೊಸ ನಾಟಕ
ರಚನೆ ಮಾಡುವವರಿಗೆ, ರಂಗಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಸಂಸ್ಥೆ ಹಾಗೂ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನೆರವು
ಕೊಡುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಒಂದು ಸಂಶೋಧನಾ ಗ್ರಂಥಕ್ಕೆ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಸಾವಿರ ಮೊತ್ತದ ನೆರವನ್ನು
ನೀಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಯಕ್ಷಗಾನ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿವೇತನ
ಕೊಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಹೀಗೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿವೇತನ, ದೇಣಿಗೆಗಳಿಗಾಗಿಯೇ ಟ್ರಸ್ಟ್ ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ ಎರಡೂವರೆ
ಲಕ್ಷದಷ್ಟು ಖರ್ಚು ಮಾಡುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಚೌಟರು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ಅದೆಷ್ಟೋ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಈಗ ಅವರ ಹೆಸರು
ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕೆಲವರು ಐಎಎಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಧಿಕಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಹಲವಾರು ಇಂಜಿನೀಯರ್
ಆಗಿದ್ದರೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಚಿತ್ರಕಲಾವಿದರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಅದೆಷೋ ಪ್ರತಿಭೆಗಳಿಗೆ
ಆಸರೆಯಾಗಿದ್ದವರು ಚೌಟರು. ತಮ್ಮ ಊರಲ್ಲಿ ಪಾಳು ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಮೂರು ಎಕರೆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ‘ಚೌಟೀಸ್ ಸೋಸ್ಯೋ ಕಲ್ಚರಲ್
ಪೌಂಡೇಶನ್” ಮೂಲಕ ಖರೀದಿಸಿ ಅಭಿವೃದ್ದಿ ಪಡಿಸಿ ಊರವರಿಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವಂತಹ
ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಚೌಟರು ರೂಪಿಸಿದರು. ಮಣ್ಣಿನ ಋಣ, ಸಮಾಜದ ಋಣವನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟೂ ತೀರಿಸಿದ ಚೌಟರು
ಕೊನೆಗೆ ತಮ್ಮ ಜಾತಿ ಋಣವನ್ನೂ ಸಹ ತೀರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ ‘ಬಂಟ್ಸ್ ಪೌಂಡೇಶನ್ನಿ’ಗೆ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ
ತಮ್ಮ ವಯಸ್ಸಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಷ್ಟು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಮಲ್ಲಾಡಿಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿರುವ
ಸಾವಿರದ ಐನೂರು ಅನಾಥ ಮಕ್ಕಳ ಒಂದು ದಿನದ ಊಟದ ಖರ್ಚನ್ನು ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಕೊಡುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಸಾಣೇಹಳ್ಳಿಯ
ರಂಗಕಾಯಕಕ್ಕೆ ಉದಾರವಾಗಿ ದೇಣಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.
ಹಣ ಇದ್ದವರು ಇರುವ ಹಣವನ್ನು
ವ್ಯಾಪಾರ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿ ಹೇಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬೆಳೆಸಬೇಕು ಎಂದು ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಾರೆ.
ಆದರೆ.. ಈ ಮನೋಭಾವಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿದ್ದ ಚೌಟರು ತಾವು ಸ್ವಂತ ದುಡಿದು ಸಂಪಾದಿಸಿದ ಹಣದ ಬಹುಭಾಗವನ್ನು
ಶಿಕ್ಷಣ, ಸಮಾಜ, ಕಲೆ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ರಂಗಭೂಮಿಗಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಪ್ರತಿಫಲಪೇಕ್ಷೆ ಇಲ್ಲದೇ, ಪ್ರಚಾರದ ಹಂಗಿಲ್ಲದೇ
ಮಾಡಿದ ಚೌಟರವರು ಮಾಡಿದ ಉಪಕಾರವನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ನೆನೆಯಲೇಬೇಕು. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಲಾಭವೇ ಇಲ್ಲದ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಿಗೆ
ಹಣ ಖರ್ಚುಮಾಡುತ್ತೀರಿ ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಚೌಟರು “ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ, ವ್ಯವಹಾರಿಕವಾಗಿ
ಸಮಾಜದಿಂದ ನಾನು ಪಡೆದುಕೊಂಡದ್ದು ತುಂಬಾ ಇದೆ. ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ತೀರಿಸುತ್ತೇನೆ ಎನ್ನುವ ಹೆಮ್ಮೆ ನನಗಿಲ್ಲ.
ಅದರ ಒಂದಂಶವನ್ನಾದರೂ ತೀರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ ಕೆರೆಯ ನೀರನು ಕೆರೆಗೆ ಚೆಲ್ಲುವ ಧನ್ಯತಾ ಭಾವ ಮಾತ್ರ
ನನ್ನದು.”
ಎಂದರು. ಇದಕ್ಕಿಂತಾ ದೊಡ್ಡ ಮಾತು ಇನ್ನೇನಿದೆ. ಚೌಟರಿಗೆ ಚೌಟರೇ ಸಾಟಿ.
ರಂಗನಿರಂತರದ ರೂವಾರಿ : ಸಿಜಿಕೆಯವರ ರಂಗಪಯಣದಲಿ ಜೊತೆಗಾರರಾಗಿದ್ದ
ಡಿ.ಕೆ.ಚೌಟರವರು, ಸಿಜಿಕೆಯವರ ನಂತರ ಅವರು ಕಟ್ಟಿದ್ದ ‘ರಂಗನಿರಂತರ’ ರಂಗಸಂಘಟನೆಗೆ ಬೆಂಗಾವಲಾಗಿ
ನಿಂತು ಮುನ್ನಡೆಸಿದವರು. ‘ರಂಗನಿರಂತರ’ದ ಕಾರ್ಯಾಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿದ್ದ
ಚೌಟರವರು ಈಗ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ‘ಕನ್ನಗತ್ತಿ’ ನಾಟಕದ ನಿರ್ಮಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅತೀವ
ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಈ ನಾಟಕದ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೂ ಮುನ್ನವೇ ಚೌಟರವರು ರಂಗೈಕ್ಯರಾಗಿದ್ದು ಅತ್ಯಂತ
ವಿಷಾದನೀಯ ಸಂಗತಿ. ಚೌಟರವರಿಗೆ ಈ ನಾಟಕವನ್ನು ‘ರಂಗನಿರಂತರ’ ಸಮರ್ಪಿಸುವ ಮೂಲಕ ರಂಗಶೃದ್ದಾಂಜಲಿಯನ್ನು
ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು : ಚೌಟರವರ ಸಾಧನೆಗೆ ಮಂಗಳೂರು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವು ಗೌರವ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್
ಕೊಟ್ಟು ಗೌರವಿಸಿದೆ. ತುಳು ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ಇವರ ನಾಟಕಗಳು ಭಾಜನವಾಗಿವೆ. ಕರ್ನಾಟಕ
ಸರಕಾರವು ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡಿ ಸನ್ಮಾನಿಸಿದೆ. ಕರ್ನಾಟಕ ನಾಟಕ ಅಕಾಡೆಮಿ, ಕರ್ನಾಟಕ
ಚಿತ್ರಕಲಾ ಅಕಾಡೆಮಿಗಳು ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಸನ್ಮಾನಿಸಿವೆ. ಆದರೆ ಚೌಟರು ಮಾಡಿದ ಸಾಮಾಜಿಕ,
ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಸಾಲವು. ಸಮಾಜ ಸೇವೆಗೆ ಕೇಂದ್ರ
ಸರಕಾರ ಕೊಡಮಾಡುವ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಬರಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಪ್ರಚಾರಪ್ರೀಯರಲ್ಲದ, ಲಾಭಿ
ಮಾಡುವುದು ಬೇಕಿಲ್ಲದ ಚೌಟರಿಗೆ ರಾಷ್ಟ್ರಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ದೊರೆಯುವದು ಕಷ್ಟಸಾಧ್ಯ. ಎಂದೂ ಪ್ರಶಸ್ತಿ
ಪುರಸ್ಕಾರ ಸನ್ಮಾನಗಳನ್ನು ಬಯಸದ ಚೌಟರ ಸಾಧನೆಯೇ ಅನುಕರಣೀಯ.
ಈಡೇರದ ಅಂತಿಮ ಆಸೆ: ಮಕ್ಕಳು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆಗೆ ಹುಟ್ಟೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲೇ
ಕೊನೆಯುಸಿರೆಳೆಯಬೇಕೆಂಬುದು ಹಿರಿಯ ಜೀವ ಚೌಟರವರಿಗೆ ಕೊನೆಯ ಆಸೆ ಒಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವರ ಅನಾರೋಗ್ಯ
ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೋಗಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಚೌಟರ ಕೊನೆಯ ಆಸೆಯೂ ಈಡೇರಲಿಲ್ಲ. ಉಸಿರಾಟದ ಸಮಸ್ಯೆ ಆಗಾಗ
ಉಲ್ಬಣಿಸುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಎರಡು ವಾರಗಳ ಕಾಲ ಜಯದೇವ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಪಡೆದು ಗುಣಮುಖರಾಗಿ
ಇನ್ನೇನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಜೂನ್
19ರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹೃದಯಸ್ಥಂಭನವಾಗಿ ಚೌಟರು ದಿವಂಗತರಾದರು. ಹುಟ್ಟೂರಿನ ಮಣ್ಣಲ್ಲಿ ಮಣ್ಣಾಗುವ ಆಸೆಯನ್ನು
ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಮಡಿದರು.
ಸಾವಿನಲ್ಲೂ ಸಹ ತಮ್ಮ ವೈಚಾರಿಕತೆಯನ್ನು
ಮೆರೆದ ಚೌಟರನ್ನು ಹೇಗೆ ಅಭಿನಂದಿಸುವುದೋ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಿರೀಶ್ವರವಾದಿಯಾಗಿದ್ದ ಚೌಟರವರಿಗೆ
ಈ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಹುಸಿ ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ರಾಜಮನೆತನದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ, ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಕೊರತೆ
ಇಲ್ಲದೇ ರಾಜನಂತೆಯೇ ಘನತೆ ಗಾಂಭೀರ್ಯದಿಂದ ಬಾಳಿದ್ದ ಚೌಟರವರು ತಾವು ತೀರಿಕೊಂಡ ನಂತರ ತಮ್ಮ ಪಾರ್ಥೀವ
ಶರೀರಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಸಂಸ್ಕಾರದ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು, ಪೂಜೆ ಪುನಸ್ಕಾರ ಮೆರವಣಿಗೆಗಳ
ಹುಸಿ ಆಡಂಬರಗಳನ್ನೂ ಮಾಡಬಾರದೆಂದು ಕಟ್ಟಪ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಕೊನೆಗೆ ‘ಪಾರ್ಥೀವ ಶರೀರಕ್ಕೆ ಹೂಹಾರಗಳನ್ನೂ
ಸಹ ಹಾಕಬಾರದು’ ಎಂದೂ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಇದ್ಯಾವುದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಅಂತಿಮ ದರ್ಶನಕ್ಕೆ
ಬಂದ ಹಲವಾರು ಜನ ತಂದ ಹೂಹಾರಗಳನ್ನು ಹಾಕದೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಪೇರಿಸಿ ಇಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಸಾಮಾನ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ
ಸಾಮಾನ್ಯರಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯರಂತೆ ಹರಿಶ್ಚಂದ್ರ ಘಾಟಿನ ರುದ್ರಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಬೂದಿಯಾದರು. ತಾವು ನಂಬಿದ ಪ್ರಗತಿಪರ
ಸಿದ್ದಾಂತಗಳಿಗೆ ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಬದ್ಧರಾಗಿದ್ದರು. ನುಡಿದಂತೆ ನಡೆದರು, ಬರೆದಂತೆ ಬದುಕಿದರು. ತಮ್ಮ
ಕೈಲಾದಷ್ಟು ಅಗತ್ಯವಿದ್ದವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಸಾಹಿತ್ಯ, ಕಲೆ ಹಾಗೂ ಕೃಷಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು
ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡು ಬದುಕನ್ನು ಸಾರ್ಥಕಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡರು. ಚೌಟರವರ ಭೌತಿಕ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಅಳಿದರೂ ಬೌದ್ದಿಕ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು
ಮುಂದಿನ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದರು. ಘನತೆಯಿಂದ ಬದುಕುವುದು ಹೇಗೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಮಾದರಿಯಾದರು. ಇಂತಹ
ಹಿರಿಯ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ಜೀವಕ್ಕೆ ಅಂತಿಮ ನಮನಗಳು.
-ಶಶಿಕಾಂತ ಯಡಹಳ್ಳಿ
